«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է ԱԺ նախկին փոխնախագահ, նոր ՀՀՇ-ի նախաձեռնող խմբի անդամ Կարապետ Ռուբինյանը:
– Պարոն Ռուբինյան, նախնական տվյալներով, սեպտեմբերի14-ին տեղի կունենա նոր ՀՀՇ–ի համագումարը: Այնիրավիճակում, երբ հասարակությունը կարծես հիասթափվել էքաղաքական բոլոր ուժերից, այդ թվում՝ ընդդիմությունից, ևթելադրող դերակատարություն ունի հիմա քաղաքացիականհասարակությունը, ինչպե՞ս եք պատկերացնում ձերգործունեությունը:
– Մենք գարնանը հայտարարեցինք, որ ամենայն հավանականությամբ համագումարը կլինի սեպտեմբերին, բայց երեկ հավաքվել, քննարկել ենք, և որոշել ենք մի փոքր էլ հետաձգել:
Որքան էլ քաղաքացիական հասարակությունը ակտիվ լինի, իսկ ակտիվ մնալու շատ պատճառներ կան, և մենք դրան պետք է նպաստենք, այնուամենայնիվ քաղաքական օրակարգը ձևավորում են քաղաքական ուժերը: Քաղաքացիական ակտիվիստները հիմա շատ դրական գործ են անում, և ես դիտարկում եմ այդ գործունեությունն ու պայքարը որպես լավ դարբնոց, որտեղից պետք է դուրս գան նոր քաղաքական գործիչներ, դեմքեր:
Բայց կրկնում եմ՝ որպեսզի քաղաքական օրակարգ ձևավորվի՝ դա պետք է անեն քաղաքական ուժերը: Քաղաքացիական ակտիվությունը, ինչպես տեսնում եք, կոնկրետ, լոկալ խնդիրների շրջանակներում է։ Եթե այդ շարժումները կարողանային փոխարինել քաղաքական գործունեությանը, ապա աշխարհում չէին լինի կուսակցություններ, չէր լինի կուսակցությունների միջև պայքար: Կուսակցությունները նրա համար են, որպեսզի իրար մեջ մրցակցության և պայքարի միջոցով, ընտրությունների սելեկցիան անցնելով՝ դեպի իշխանության վերնախավ մղեն երկիրը ղեկավարելուն կարող ուժերին:
– Ասացիք՝ դրական եք վերաբերվում քաղաքացիական հասարակության գործունեությանը։ Այսօրերին հնչում են տեսակետներ, թե նրանց մի մասն ուղղորդված է դրսի ուժերից, տեսնու՞մ եք նմանբան:
– Ո՛չ, ես նման բան չեմ տեսնում։ Որպես կանոն՝ նման բան ասում են մարդիկ, որոնք ուզում են պախարակել, պիտակավորել այդ շարժումները: Ըստ էության, մենք պետք է նայենք՝ դրվող պահանջները ճշմարիտ են, թե ոչ, արդարացի են, թե ոչ. դա պետք է լինի գնահատման գլխավոր սկզբունքը: Իսկ որ տրանսպորտի ուղեվարձի թանկացման դեմ պետք է լինի պայքար՝ ակնհայտ է, որ «Ծածկած շուկան» այլանդակելն անընդունելի է՝ նույնպես: Իսկ կողքից՝ իշխանական թութակներն ինչքան ուզում են, թող կրկնեն, թե նրանք ուղղորդված են:
– Հայաստանի արտաքին քաղաքական կողմնորոշումը մեծ քննարկումների տեղիք է տալիս. ի՞նչտեսակետ ունի նոր ՀՀՇ–ն նոյեմբերին Վիլնյուսում նախաստորագրվելիք Հայաստան–ԵՄԱսոցացման համաձայնագրի վերաբերյալ:
– Ես, իհարկե, չեմ կարող դեռ չձևավորված ՀՀՇ-ի կարծիքը հայտնել, բայց իմ անձնական կարծիքի շուրջ որևէ գաղտնիք չկա, միշտ էլ արտահայտել եմ իմ տեսակետը՝ առ այն, որ կողմնակից եմ Հայաստանի եվրաինտեգրմանը և կողջունեմ նման համաձայնագրի ստորագրումը:
– Իսկ ի՞նչ կասեք այն տեսակետների մասին, թե համաձայնագիրը նախաստորագրելով՝ Հայաստանըհարցականի տակ կդնի իր անվտանգությունը, այսինքն Ռուսաստանը կհրաժարվի այն ապահովել:
– Դա հիմա շահարկվում է, և եթե իշխանական թևից են նման բաներ ասում, ապա առնվազն զարմանալի է: Հայաստանն ու Ռուսաստանը ստրատեգիական գործընկերներ են, իսկ ստրատեգիական գործընկերությունը չի նշանակում, որ մենք ճորտ ենք, իսկ իրենք՝ մեր տերը: Արտաքին քաղաքականությունը ծավալելով՝ շատ հանգիստ մեր բարեկամներին, ստրատեգիական գործընկերներին կարող ենք բացատրել, որ այդտեղ ոչ մի հակառուսական գործունեություն չկա, որ մեր շահերը տարածաշրջանում եթե իսկապես համընկնում են (իսկ մինչ այս երկկողմանիորեն ասվել է, որ համընկնում են), ապա ոչ մի բանով վտանգված չեն։ Մենք կշարունակենք մեր համակարգված գործունեությունը՝ որպես ստրատեգիական գործընկերներ տարածաշրջանում:
Եվ ընդհանրապես՝ ինչու՞ պետք է մեր ստրատեգիական գործընկերը դեմ լինի, որպեսզի մենք տնտեսական զարգացման ճանապարհով գնանք, պետք է միայն ողջունեն, և ուրեմն՝ խնդիրը միջպետական հարաբերությունները նորմալ ռելսերի վրա դնելն է:
Դուք կարող եք ասել՝ կասկածելի է, որ Սերժ Սարգսյանի վարչախումբը կկարողանա դա անել, ես էլ կմիանամ Ձեզ և կասեմ՝ իսկապես կասկածելի է, որովհետև վարչախումբը Մոսկվայի հետ ձևավորել է վասալային հարաբերություններ: Դա սխալ է, իսկ սխալն ինչպե՞ս են ուղղում… ապօրինի, տապալված, իրեն խայտառակ արած վարչախումը պետք է հեռացնել:
– Ասացիք՝ ինչու՞ պետք է Ռուսաստանը դեմ լինի, որ Հայաստանը տնտեսական զարգացման նորճանապարհ ընտրի, բայց Ուկրաինայի պարագայում դեմ եղավ՝ տնտեսական պատժամիջոցներկիրառելով։ Մտավախություն չկա՞, որ նույնը կլինի նաև Հայաստանի պարագայում:
– Տեսեք, եթե մենք իրենց դիտարկում ենք որպես թշնամի, ապա էլ ինչի՞ մասին է խոսքը՝ թշնամուն վերաբերվում են որպես թշնամու, ընկերոջը վերաբերվում են որպես ընկերոջ: Դուք ասում եք՝ Ուկրաինայի հանդեպ ոչ բարեկամական քայլեր են անում և նույնը կանեն մեր նկատմամբ։ Այդ դեպքում էլ չխոսենք ստրատեգիական գործընկերության մասին, դիտարկենք Ռուսաստանին որպես թշնամի: Այդ դեպքում պետք է քաղաքականություն մշակվի, թե ոնց անենք, որ թշնամուց եկող վտանգներին դիմագրավենք։ Սա էլ է քաղաքական խնդիր, միջպետական հարաբերությունների խնդիր. այս դեպքում քաղաքականությունը պետք է շատ ակտիվ լինի ոչ միայն եվրաինտեգրման, այլև ՆԱՏՕ-ի ուղղությամբ: Թշնամու դեմ մի քաղաքականություն է վարվում, բարեկամի նկատմամբ՝ մեկ ուրիշ: Եթե ռուսից միայն թշնամական քայլեր ենք ակնկալում, էլ ինչո՞ւ ենք բարեկամ երկիր անվանում:
– Իսկ Ադրբեջանին մեկ միլիարդի հարձակվողական զենք վաճառելը ստրատեգիական գործընկերոջպահվա՞ծք էր՝ Ձեր կարծիքով:
– Ո՛չ, իհարկե՝ ոչ: Մեկն էլ չորս միլիարդ դարձավ վերջերս: Իսկ ի՞նչ արեցին մեր իշխանությունները, ի՞նչ քայլերի դիմեցին՝ ծպտուն չհանեցին, ոչ մի քայլի չդիմեցին:
– Պարոն Ռուբինյան, Հայաստանում գրեթե բոլոր կուսակցություններն ունեն ուղղվածություն՝արևմտամետ և ռուսամետ, նոր ՀՀՇ–ն ունենալու՞ է որևէ կողմնորոշում:
– Ո՛չ, ես կարծում եմ, որ չի ունենալու, և դա քաղաքական ուժերի համար շատ նվաստացուցիչ է՝ որևէ երկրամետ լինելու առումով: Այդպիսի կուսակցությունները, կարծում եմ, քանի դեռ ընտրական համակարգը չկա, կարող են գոյատևել, բայց հենց արդար ընտրություններ եղան, ընտրող քաղաքացին նրանց անմիջապես քաղաքական աղբարկղը կնետի, որովհետև ի՞նչ է նշանակում իշխանությանը ձգտող քաղաքական ուժ, որը ոչ թե իր երկրի շահերն է պաշտպանում, այլ ուրիշ երկրի:
Ես նորից եմ կրկնում՝ ՀՀՇ-ի անունից չեմ կարող պատասխանել, բայց ինքս երբևէ չեմ լինելու այնպիսի կուսակցության անդամ, որը դրսից է կառավարվում, կամ այլ երկրի շահ է պաշտպանում:
20:06 | 2013-08-29 | Մարիամ Գրիգորյան