Առավոտ, 25-11-2006

Առաջարկում է ՙՔաղաքացիական անհնազանդություն՚ շարժման նախաձեռնող խմբի եւ ՀՀՇ-ի անդամ Կարապետ Ռուբինյանը:
– “Քաղաքացիական անհնազանդություն” շարժման ստեղծման օրվանից առանձին ԶԼՄ-ներ պնդում են, թե այս կառույցի արմատները Մոսկվայում են: Պնդման օգտին հնչած միակ բացատրությունը նախաձեռնողների կողքին ռուսամետ Գառնիկ Մարգարյանի առկայությունն է: Ունե?ք նման մեկնաբանությունների այլ բացատրություն:
– Մի քանի բացատրություններ կարող եմ բերել: Նախ` մենք հայտարարել ենք, որ Անհնազանդության շարժումը վերկուսակցական եւ ապագաղափարախոսական է: Գտնում ենք, որ ներկա պահին գաղափարախոսական որեւէ պայքար մղելն անիմաստ է, քանի որ դիմացդ ոչ թե ինչ-որ քաղաքական կամ գաղափարական ուժ է, այլ հանցախումբ: Դրանից ելնելով` ասում ենք, որ բոլորս պետք է մեր գաղափարական տարաձայնությունները մի կողմ դնենք եւ միավորվենք 2 խնդիրների շուրջ: Առաջինը` հանցախումբը պետք է հեռանա, երկրորդը` քաղաքացիական անհնազանդության ալիքի վրա, այսինքն` ժողովրդի աջակցությամբ, պետք է ապահովենք արտահերթ արդար նախագահական ընտրություններ: Այս սկզբունքներից ելնելով` փորձում ենք միավորել տարբեր գաղափարախոսություն կրողների ու հասարակության մեջ տարբեր իմիջ ունեցող մարդկանց: Նրանցից մեկը համարվում է ռուսամետ, մյուսը` ամերիկամետ, երրորդն էլ ընդհանրապես ոչմիբանամետ է: Ասենք, Հայրենիքի համար կռված տղաներ են, որոնց քիչ բան է հետաքրքրում, բացի նրանից, թե հողերը տալի?ս են: Մենք բոլորի հետ էլ պատրաստ ենք աշխատել, քանի որ կարծում ենք, որ այդ 2 խնդիրներն այս պահին մեր ժողովրդի համար օրհասական են:

Երկրորդ պատճառն ինձ համար ենթադրությունների ոլորտում է: Գաղտնիք չէ, որ Ռուսաստանին շատ է անհանգստացնում գունավոր հեղափոխությունների շարանը: Եվ ինչքան հասկանում եմ, ՌԴ վերնախավում ինչ-որ վերլուծություններ են արվել, թե բավական է աջակցենք կրիմինալ իշխանություններին` դրանով այդ ժողովուրդներին մեր դեմ ենք հանում, ստեղծում հակառուսական տրամադրություններ: Բացի դրանից` այդ կրիմինալ իշխանությունները շատ թույլ են ու, նախ` ցանկացած պահի կարող են փոխել իրենց տիրոջը, եւ երկրորդը` ցանկացած պահի կարող են տապալվել, մանավանդ որ` ամերիկացիները շահագրգռված են դրանում: Եվ կարծում եմ, ՌԴ վերնախավի շրջանակներում ակտիվ խոսակցություններ կան, որ ո’չ Քոչարյանը, ո’չ Սերժ Սարգսյանը, ո’չ էլ կրիմինալ վերնախավից որեւէ մեկն այլեւս չի ունենալու աջակցություն: Նաեւ խոսակցություններ կան, որ պետք է որեւէ առողջ քաղաքական ուժի նպաստել գալ իշխանության: Այդ լուրերը հազար խողովակներով գալիս-հասնում են Հայաստան. երեւի դա էլ է տեղիք տալիս նման ենթադրությունների:
– Շարժումն արդեն կազմակերպել է մի քանի միջոցառումներ: Եվ ասենք, նախագահի նստավայրի առջեւ ցույցի ժամանակ լսեցի քաղաքացուհիներից մեկից մի հարց. ՙԷս հին ՀՀՇ-ականներն էստեղ ի?նչ են անում՚: Իրոք` սեփականությունից զրկված քաղաքացիները 2 տարի իրենց համար պայքարում էին, իսկ հիմա հավակնություն ունեք, որ նրանք հանդես են գալու ձեր շարժման` քաղաքացիական անհնազանդության դրոշի ներքո:
– Շարժման առաջնահերթ խնդիրը ժողովրդի միջից վախը հանելն է, քանի որ բռնապետությանը միշտ ձեռնտու է ժողովրդին վախի եւ անհուսության մթնոլորտում պահելը` դրանով ապահովագրում են իրենց ապօրինի իշխանությունը: Ժողովրդին այդ հոգեվիճակից կարելի է հանել, երբ քո անձնական օրինակով ցույց ես տալիս, որ հրեշն այնքան էլ վտանգավոր չէ: Իսկ եթե նաեւ հասկացնում ես, որ հրեշն ընդհանրապես վտանգավոր չէ, երբ զրկված է ժողովրդից` որպես հենարան, այն ուղղակի փլվում է ավազե հսկայի պես: Հիմա` մեր այնտեղ հայտնվելը նախ զորակցություն էր այսքան տարիներ ապարդյուն պայքարող այդ մարդկանց: Կարծում եմ, որ Քոչարյանի համար ոչ մի խնդիր չկար, որ իր հովանավորյալ մեծահարուստներին, որոնց շահերից ելնելով էր կատարվում այդ ամբողջը` կանչեր եւ ասեր, որ ժողովրդի հուզմունքը չափն անցնում է, ամեն մեկին մի կտոր բան տվեք` թող լռեն: Հարց է ծագում` ինչո?ւ նա չի անում դա:

– Պատասխանը հայտնի է` Քոչարյանը նման զիջումների չի գնում:

– Այո, իր անփառունակ իշխանավարման բոլոր տարիներին նա պահպանել է այդ սկզբունքը: Եթե նույնիսկ զիջումն իրենից ոչինչ չի պահանջում` անպայման փորձում է ցուցադրաբար կոտրել ժողովրդին, որ դաս լինի եւ մնան հնազանդության շրջանակներում: Անհնազանդության շարժման առաջնահերթ խնդիրներից մեկն այդ շրջանակները կոտրելն է:
– Ասֆալտին նկարելո?վ եւ միջոցառումների ընթացքում երգելով ու նվագելո?վ:
– Գոյություն ունի անհնազանդության շարժման` քաղաքական խաղաղ պայքարի տեսություն, եւ գրքերից մեկում շարադրվում է արտահայտման 158 տարբերակ: Պարզ է, որ դա էլ ամբողջական չէ: Այստեղ կարեւորն այն է, որ որոշել ես ցույց տալ քո անհամաձայնությունը վարչակարգի գոյությանը եւ չես հարմարվում, որ Հայաստանը պիտի լինի կրիմինալի երկիր, պիտի լինեն արտոնյալներ ու կեղծվեն ընտրությունները: Ամեն մեկն իր ձեւով կարող է դա արտահայտել: Կան շատ փափուկ ձեւեր: Ենթադրենք, որոշում է կայացվում, որ նախագահի նստավայրի մոտով անցնող յուրաքանչյուր մեքենա շչակ է միացնում: Դրա համար ընդամենը համարձակություն է պետք, քանի որ պետավտոտեսուչը կարող է համարանիշդ գրել ու տուգանք նշանակել: Դրանից մեղմն էլ կա, որ ընդհանրապես չի առաջացնում որեւէ պատասխանատվություն` լուսարձակը եւ վթարային թարթիչները միացրած ես անցնում Բաղրամյան փողոցի այդ հատվածը: Եվ նման փափուկ ու կոշտ ձեւերով ստեղծվում է մի մթնոլորտ երկրում, երբ հասարակությունը դառնում է անկառավարելի, այսինքն` հրաժարվում է համագործակցել վարչակարգի հետ:
– Իսկ ի?նչն էր խանգարում այս ամենն իրականացնել արդեն իսկ եղած կառույցներում` ՀՀՇ-ում կամ ՙԱյլընտրանքում՚: Անպայման մի նոր կառույց ստեղծելը հավակնությունների արտահայտությո?ւն չէ:
– ՙԱյլընտրանքի՚ դեպքում (մեծագույն հարգանքով այն գործիչների հանդեպ, որոնք միավորվել են այս խմբում) տեսնում եմ մի խանգարող հանգամանք: Այնտեղ հրապարակվեց սկզբունք, թե ընդդիմադիր շարժումը մինչ այս հաջողության չի հասել այն պատճառով, որ չի միավորվել քաղաքական կուռ գաղափարախոսության շուրջ, եւ տարաձայնությունները թուլացրել են շարժումը: Սա ուղղակիորեն հակասում է մեր մոտեցմանը, թե կուռ գաղափարախոսության շուրջ միավորված ոչ մի խումբ չի հասնի հաջողության, քանի որ դու ֆուտբոլ ես խաղում, իսկ դիմացինդ կրակում է ավտոմատով: Գաղափարախոսական դաշտում պայքար չի° կարող լինել այս վարչակարգի հետ, որը գնում է ցանկացած հանցագործության` իր իշխանությունը պահպանելու համար:

Իսկ ՀՀՇ-ն, ցավոք, վերջին տարիներին մատնված է եղել անգործության: Հիմա սկսեցին թերթ հրապարակել` ես ողջունում եմ, դա ակտիվության նշան է: Տա Աստված, որ ՀՀՇ-ն վերադառնա քաղաքական թատերաբեմ. ես դա կողջունեմ, քանի որ նրանք իմ գաղափարակիցներն են: Բայց միեւնույն է` որեւէ կուսակցություն առանձին չի կարող ստանձնել հասարակության համախմբող դերը:

Զրույցը վարեց ԱՆՆԱ ԻՍՐԱՅԵԼՅԱՆԸ