«Համախմբվել ո՞ւմ շուրջ՝ Ծառուկյանը ոչ ժողովրդավարության ջատագով է, ոչ մտքի տիտան, ոչ էլ հայրենասեր»

«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է ՀՀՇ վարչության անդամ, Ազգային ժողովի նախկին փոխնախագահ Կարապետ Ռուբինյանը:

– Պարոն Ռուբինյան, հետևելով վերջին օրերին ուկրաինական զարգացումներին՝ ի՞նչ տպավորություն եք ստացել, հատկապես Մաքսային միության ապագայի իմաստով : Արդյոք այդ միությունն իր իմաստը շարունակո՞ւմ է պահպանել, և Հայաստանի անդամակցումն էլ դրան անշրջելի՞ է՝ ինչպես օրեր առաջ հայտարարեց առաջին նախագահը:

– Ռուսաստանի անթաքույց ագրեսիվ գործողությունները Ուկրաինայի նկատմամբ՝ եթե նույնիսկ ինչ-որ երկրների ղեկավարների համար անսպասելի էին (չնայած ես կասկածում եմ դրան), մեզ համար ամենևին էլ անսպասելի չէին, որովհետև մենք բախտի բերմամբ շատ լավ ենք ճանաչում թե՛ Ռուսաստանի պատմությունը, որի որոշ դրվագներին նաև մասնակից ենք եղել, թե՛ գործող անձանց, և թե այդ անձինք ինչ ինստիտուտներից են եկել իշխանության, հետևաբար մեզ համար անակնկալ չկա: Այս ամենն ավելորդ անգամ գալիս է ապացուցելու, որ մեզ զոռով ստիպում են անդամակցել մի անհեռանկար միության, որի առաջնորդող երկիրը ոչ միայն տնտեսապես հետամնաց է, ոչ միայն չի հարգում մարդու տարրական իրավունքները սեփական երկրում, այլ նաև լկտի պահվածք է դրսևորում հարևան պետությունների նկատմամբ: Այդպիսի մի երկրի հետ ճակատագիր կապել՝ նշանակում է կիսել նաև նրա իզգոյ (բոլորի կողմից մերժված) կարգավիճակը, որովհետև ակնհայտ է, որ քաղաքակիրթ աշխարհը եթե չկարողանա էլ ագրեսորի դեմն առնել, միևնույն է՝ բոլոր հասանելի միջոցներով ցույց է տալու իր վերաբերմունքը թե՛ Ռուսաստանի, թե՛ իր սատելիտ-խամաճիկների նկատմամբ:

Հիմա անշրջելի՞ է արդյոք Մաքսային կամ Եվրասիական, իսկ ըստ էության՝ Խորհրդային կայսրությունը վերականգնելու Պուտինի նախաձեռնած գործընթացը, թե՞ ոչ: Ես պարզապես զարմացած եմ՝ անշրջելիի գնահատական տալ մի գործընթացի, որը մեզանում դեռ շատ նախնական փուլում է, ինքնակոչ մի նախագահի հայտարարություն ու ինչ-որ ճանապարհային քարտեզ: Դեռ ոչինչ ստորագրված չէ, դեռ ոչ մի պայմանագիր չկա, դեռ եզրակացություն չկա, խորհրդարան չի մտել, չի վավերացվել: Բացի այդ, ամենայն հավանականությամբ, Ուկրաինան մաս չի կազմելու այդ գործընթացին, ինչը կարող է անիմաստ դարձնել պարոն Պուտինի ջանքերը: Այս իրավիճակում անշրջելիության մասին խոսել՝ նշանակում է մոլորության մեջ գցել և թևաթափ անել հասարակությանը: Իրապես ժողովրդավար ընդդիմությանը շատ ավելի կսազեր մոսկովյան կայսերապաշտների այդ ծրագրերի դեմ պայքարելը, իսկ եթե ինքդ, ինչ-ինչ հաշվարկներից ելնելով, չես պայքարում, գոնե հասարակությանը մի մոլորեցրու:

– Այդ կոնտեքստում ինչպե՞ս եք առհասարակ գնահատում Հայաստանի ընդդիմադիր ուժերի արձագանքը և սեպտեմբերի 3-ից մինչ այսօր արված գործողությունները Մաքսային միությանն անդամակցելը խափանելու իմաստով: Ի՞նչ կարելի է վերջնականապես եզրակացնել՝ որ ունենք պրոռուսական ընդդիմությո՞ւն , որը միանգամայն համակարծիք է ՄՄ-ին անդամագրվելու՝ Սերժ Սարգսյանի որոշման հետ:

– Ես չեմ ուզում բոլորին նույն արշինով չափել: Տարբեր վերաբերմունք է եղել, տարբեր հայտարարություններ: Գործող կուսակցություններն էլ, ի դեպ, տարբեր ուժ և հնարավորություններ ունեն, ուստի նաև՝ տարբեր պատասխանատվություն: Փաստն այն է, որ կուսակցություններից ոչ մեկը չնախաձեռնեց, չկազմակերպեց ու հետևողականորեն չտարավ արդյունավետ հակակայսերական պայքար: Իսկ պրոռուսական ընդդիմություն կամ, ավելի շուտ, հինգերորդ շարասյուն, իհարկե, կա Հայաստանում, բայց այլ հասցեում է: ՀԱԿԿ-ն, ըստ իս, պրոռուսական չէ, ուղղակի ցինիկության աստիճանի պրակտիկ է:

– Իսկ ի՞նչ եք կարծում՝ ուկրաինական իրադարձությունները դրական իմաստով Հայաստանի վրա ազդեցություն կունենա՞ն, Հայաստանը կարո՞ղ է այդ ամենից դասեր քաղել:

– Իհարկե, շատ պարզունակ դաս է, բայց դաս է, թե ինչի համար կարող է ծառայեցվել ռուսական ռազմաբազան որևէ երկրում: Դա ամենաակնհայտ դասն է, և այդ ֆոնին առավել ևս անհասկանալի է դառնում, թե ինչու այդքան երկար ժամանակով մենք մեզ այս օրը գցեցինք: Ինչու չի կատարվում հայ-ռուսական պայմանագրով նախատեսված ռուս սահմանապահների աստիճանական փոխարինումը հայ սահմանապահներով: Ինչ վերաբերում է, թե սրանով կավարտվի այդ տխրահռչակ պատմությունը՝ նոր ԽՍՀՄ ստեղծելու, ապա այո՛, շանսերը մեծանում են: Գիտեք՝ Ռուսաստանում էլ մի շարք քաղաքական վերլուծաբաններ, գործիչներ ասում են, որ ուկրաինական ավանտյուրան, պուտինյան ռեժիմի վերջը կարող է լինել՝ տա Աստված, որ այդպես էլ լինի, և Ռուսաստանը ժողովրդավարանա, տա Աստված, որ գոնե խոչընդոտվեն Մաքսային միության և Եվրասիական միության գործընթացները: Կարծում եմ, որ Պուտինը, որքան էլ արտաքին քաղաքական ասպարեզում պարտություններ կրի, համառորեն փորձելու է առաջ տանել իր ծրագրերը, բայց արդեն հաջողության հասնելու շանսերը իր մոտ էականորեն նվազելու են, կամ գոնե գործընթացը կձգձգվի, և դա ժամանակ կտա նաև հայաստանյան քաղաքական ուժերին սթափվելու և դրա դեմն առնելու համար քայլեր ձեռնարկելու:

– Պարոն Ռուբինյան, Հայաստանում ոչ իշխանական ուժերի համախմբմանն ինչպե՞ս եք վերաբերվում, նման առաջարկ ԲՀԿ առաջնորդ Գ. Ծառուկյանը հնչեցրեց կուսակցության համագումարում, այնուհետև Րաֆֆի Հովհաննիսյանը՝ տարեկան ուղերձում, օրեր առաջ էլ առաջին նախագահը մարտիմեկյան հանրահավաքի ընթացքում: Արդյոք ՀՀՇ-ն կընդունի՞ այդ կոչերից որևէ մեկը:

– Համախմբումը լավ բան է, բայց երբ լսեցի, որ համախմբվում են, որպեսզի ընդամենը վարչապետի հրաժարական պահանջեն, որից հետո կմտածեն… վարչապետի հրաժարականը, ռեժիմի պահպանման ֆոնին, ոչինչ է, հիմա ենթադրենք՝ Քաչալ Հասանին փոխարինի Հասան Քաչալը, դրանից ի՞նչ կփոխվի: Եթե խոսքը Ծառուկյանին խորամանկորեն ինչ-որ գործընթացի մեջ ներքաշելու մասին է՝ հույսով, որ հետո՝ ուտելիս ախորժակը կբացվի, ապա իմ կարծիքն այն է, որ դրանք սին հույսեր են: Եթե նույնիսկ այդ հույսերը սին չեն, և այդ սցենարն իսկապես իրատեսական է, և բուրժուա-դեմոկրատական հեղափոխության արդյունքում Գագիկ Ծառուկյանը գալիս է իշխանության, ինձ ամենևին չի հրապուրում նման հեռանկարը: Գագիկ Ծառուկյանը ոչ ժողովրդավարության ջատագով է, ոչ մտքի տիտան, ոչ էլ, մեծ հաշվով, հայրենասեր, որովհետև ինչքան գիտեմ՝ երբեք չի վարանել պետական շահը սեփական շահին ստորադասելիս: Եվ ուրեմն՝ համախմբվելուն միանշանակ կողմ եմ, բայց հանուն երկրում հաստատված ապօրինի ու ստոր ռեժիմը վերացնելու ու ժողովրդավարական խորը բարեփոխումների: Իսկ այն հեռանկարը, որը տարբեր սոուսների տակ մեզ մատուցվում է՝ ինձ ամենևին չի հրապուրում, եթե չասեմ ավելին՝ վախեցնում է:

– Փաստորեն վերջին հանրահավաքին հետևելիս Դուք է՞լ եք ստացել այն տպավորությունը, որ արվում է ամեն ինչ Գ. Ծառուկյանի միջոցով ընդդիմադիր դաշտի ֆոն ստեղծելու և հենց նրա միջոցով փոփոխություններ իրականացնելու համար:

– Կա, ըստ իս, վաղուց տապալված քաղաքագիտական մի վերլուծություն, և հիմա մենք ականատեսն ենք այդ ծիրից համառորեն դուրս չգալու փորձին: Ի սկզբանե համոզված էի, որ իրական պայքարից հետ կանգնելու ձև էր ընտրված ուղին: Որքան էլ խոսեն խորհրդարանի ինչ-որ ձեռքբերումներից, արդյունքը չի երևում: Հիշում եք, որ այդ նույն խորհրդարան մտնողները ժամանակին ասում եին՝ գիտեք ինչ կա, մենք գնում ենք խորհրդարան, որ պայքարի երկրորդ ճակատ ստեղծենք՝ փողոցին կմիանա նաև խորհրդարանական պայքարը, բայց իրականում եղավ այն, ինչը սպասելի էր և կանխատեսելի՝ փողոցի պայքարը մի կողմ դրվեց ու փոխարինվեց խորհրդարանական անպտուղ պայքարով:

– Ժամանակին նաև ընդդիմադիր որոշ ուժերի փողոցային պայքարի շրջանակներում մշտապես տրվում էր Ռ. Քոչարյանի անունը՝ որպես մարտիմեկյան ոճրագործությունների պատասխանատուի: Ըստ Ձեզ՝ ինչո՞ւ դա էլ վերացավ:

– Եթե նկատի ունեք, որ վերջին հանրահավաքում Ռոբերտ Քոչարյանի անունը չի տրվել, ապա որքան ես հասկանում եմ՝ ընդամենը մեկ կուսակցության հանրահավաք է եղել, և այդ կուսակցությունը, ինչ-ինչ նկատառումներից ելնելով (ըստ էության բոլորն էլ հասկանում են՝ ինչ նկատառումներից ելնելով), որոշել է Քոչարյանի անունը հանել ցուցակից. դա իրենց գործն է, բայց թե որքան է դա բարոյական՝ դա էլ թող հասարակությունը գնահատի:

http://www.1in.am/arm/armenia_interview_255516.html

Related Posts

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *